Help! Mijn dochter heeft ook een wil!

Mijn dochter van vijf jaar begint steeds eigenwijzer te worden. Het begon bij een sterke voorkeur voor kledingstukken en een nog grotere afkeur voor wat ze echt niet meer wil dragen. De helft van haar garderobe kon ik gelukkig doorschuiven naar haar zusje die hier nog geen mening over lijkt te hebben. Voor het kopen van kleding is het nu heel duidelijk…… Zonder haar aanwezigheid koop ik niets meer. (Tenzij ik tegen een fel roze met glitter besprenkelde, lichtflikkerende eenhoorn-jurk aanloop, dan mag ik een uitzondering van haar maken!)

Dat was het hoofdstuk kleding, maar ik heb er nooit bij nagedacht dat ze ook een mening zou vormen over de inrichting van haar kamer…..Hellup wat moet ik daar nou mee, interieuraddict en controlfreak als ik ben.

Toen Mae geboren werd had ik een schattig kamertje ingericht met de liefste dekentjes, kussentjes, lampjes en overige accessoires. Toen zij wat ouder werd en naar een grote kamer ging kon ik mij weer uitleven en haalde ik overal de leukste meubeltjes vandaan. Posters en kleuren werden wat stoerder en ik kon mij keer op keer uitleven op het verzetten van de accessoires van de ene kant naar de andere kant. Je kon mij niet blijer maken en het leek haar niet veel te doen!

Vanaf een zeker moment, lees op driejarige leeftijd, werd de kunstzinnigheid en bovenmatige drang tot het knutselen van minimaal twaalf kunstwerken per dag ontdekt. Het eerste werk is fenomenaal knap, wordt gedeeld met de gehele whatsapp contactenlijst en het trotse gevoel kom je bijna niet meer te boven. Werk twee wordt alleen nog maar op de oma-app gedeeld en dan komt het punt dat ik wil maken….. Waar laat je al die koeien, paarden en tipitenten, wat in werkelijkheid mama, papa en zuslief blijken te zijn? Onze Mae heeft daar wel een idee bij…..met washi tape op haar kamer natuurlijk!

Daar gaat mijn prachtig gestylde kamertje. Muren hangen vol met tekeningen en ook de glow-in-the-dark sterrenhemel die zij tijdens haar feestje heeft gekregen moet op de wand. Je dacht dat we er waren hè……maar nee hoor……ook de 495 strijkkralenkunstwerken verdienen, volgens haar, een plekje op haar kamer. De kussentjes die ik met zoveel liefde heb gekocht worden omgeruild voor een fluoriserende, lichtgevende roze knuffel-ster die Sinterklaas zo nodig het land moest binnen smokkelen.

Ik heb er lang over nagedacht wat ik hiervan vind en wat ik er mee moet en belangrijker nog…..of ik er wat mee moet. Laat ik voorop stellen dat ik het belangrijk vind dat mijn dochter zich creatief ontwikkelt en dat zij zich in een fijne omgeving begeeft. Hierbij komt dan ook nog eens ‘over smaak valt niet te twisten’ (freaking irritante mensen die dat zeggen, want daar valt dus wel degelijk over te twisten!), dus heb ik een soort van combi-oplossing bedacht. In deze oplossing zit een uitdaging voor  mijzelf om vooral bepaalde battles niet aan te gaan en ‘los te laten'(betekent nog steeds dat ik er ‘s nachts zwetend van wakker word, je bent een  control freak of niet). De kunststukken die écht op haar kamer moeten komen probeer ik op een creatieve manier te verwerken in haar kamer. Denk aan een mooie wissellijst die je tegenwoordig bij vele winkels kan aanschaffen. Hema heeft er zelfs één waarbij je de tekening erin kan schuiven, zit je ook niet te prutsen me de haakjes! De kleine kunststukken heb ik in een paastak gehangen die ik nog over had. Deze paastak staat weer in een gezellige vaas waardoor het geheel er weer toonbaar wordt. Een aantal werken (onderschat de waarde van een wikkel van een paasei niet) heeft zij zelf opgeplakt met washi tape en valt onder de noemer ‘even slikken en weer doorgaan’. En toch…..moet ik eerlijk zijn dat ik zoveel mogelijk werken probeer weg te moffelen nog vóór ze die schooltas uitkomen.

Ook heb ik een een maandelijks terugkerend ritueel waarbij ik door de opgeleverde werken van die periode ga en de belangrijkste (lees één) dateer en bewaar voor later. De rest van de werken……. tja dat durf ik bijna niet te zeggen maar die verdwijnen in het ronde archief